Oprócz istotnych reform administracyjnych i prawnych, założenia banku papieskiego (San Spirito), watykańskich tajnych archiwów, porządkowania terenów miejskich, uregulowania koryta wciąż wylewającego Tybru i odbudowy wodociągów jego pragnieniem było podniesienie artystycznej renomy Stolicy Piotrowej, a tym samym pozycji samego papieża. By to osiągnąć, Paweł V skoncentrował się na trzech znaczących obiektach architektonicznych. Pierwszym z nich była wciąż niedokończona bazylika San Pietro in Vaticano, drugą papieska rezydencja na Kwirynale (Palazzo del Quirinale), którą zamierzał rozbudować, trzecim – monumentalne miejsce pochówku, które planował wystawić sobie i swojej rodzinie. To ostatnie miało się znaleźć nie zwyczajowo w bazylice watykańskiej, ale w ulubionym kościele papieża, w którym jako 25-latek został podniesiony do rangi wikarego, czyli w bazylice Santa Maria Maggiore. Towarzyszyli mu w tych budowlanych przedsięwzięciach trzej architekci: Flaminio Ponzio, Giovanni Sanzio i Carlo Maderno. Z grupy malarzy, którzy nieustannie pracowali przy realizacji papieskich zleceń, największą estymą cieszył się zapewne Guido Reni, a obok niego Domenichino, Giovanni Lanfranco i Francesco Albani. Oni też nadawali ton ówczesnemu malarstwu rzymskiemu w jego reprezentacyjnej, monumentalnej odmianie.

Już na początku swego pontyfikatu papież wyniósł swego siostrzeńca, 26-letniego Scipione Caffarellego (Scipione Borghese) do funkcji papieskiego nepota, ten zaś dostarczał mu zarówno wielu powodów do zadowolenia, jak i zgryzot natury moralnej. Paweł V podjął też kilka kontrowersyjnych kroków. Jednym z nich było nałożenie interdyktu na Republikę Wenecką za sprzeciwianie się woli papieża. Był to ostatni w dziejach Kościoła katolickiego tego typu akt, z którego zresztą Paweł V po pewnym czasie się wycofał. Drugim, z którym nieodparcie kojarzy się jego imię, było wpisanie dzieła Mikołaja Kopernika De revolutionibus orbium coelestium  na  indeks ksiąg zakazanych.

Papież zmarł w wyniku wylewu krwi do mózgu i został pochowany w przygotowanej z wielkim nakładem pracy i środków kaplicy we wspomnianej bazylice Santa Maria Maggiore.

W odróżnieniu od swych poprzedników i następców Paweł V nie uwieczniał się zbyt często. Jeden z portretów, wykonany w drobnej mozaice, znajduje się w muzeum Galleria Borghese. Drugi, o wiele bardziej reprezentacyjny, ukazujący papieża w pełnej postaci (siedzącej), przypisywany jest zarówno Caravaggiowi, jak i innemu malarzowi, Ottavio Leoniemu (Galleria Borghese). Nie mogło też zabraknąć popiersia papieskiego, wykonanego przez znakomitego Gian Lorenzo Berniniego (Galleria Borghese).

Niektóre budowle i obiekty artystyczne powstałe z inicjatywy Pawła V:

• Ukończenie budowy bazyliki św. Piotra na Watykanie (1612) przez Carla Maderno; napis na fasadzie i herb rodowy (orzeł i smok) uwieczniają ten czyn i wkład papieża.
• Kaplica pośmiertna w bazylice Santa Maria Maggiore (Cappella Paolina)
• Aby podkreślić rangę kościoła Santa Maria Maggiore, na wprost jego fasady została ustawiona wydobyta z bazyliki Maksencjusza koryncka kolumna, na której z czasem ustawiono posąg Matki Boskiej.
• Zbudowanie wschodniego skrzydła Palazzo del Quirinale i adaptacja południowego, które służyło papieżowi do celów oficjalnych i reprezentacyjnych (Sala Regia, Cappella Paolina i Cappella dell’Annunziata); znalazły się w nich freski autorstwa między innymi Guido Reniego, Giovanniego Lanfranco, Carlo Saraceniego.
• Paweł V powierzył też Giovanniemu Lanfranco wykonanie obrazu ołtarzowego do jednej z kaplic pałacu kwirynalskiego ­– Madonna z Dzieciątkiem objawiająca się św. Wawrzyńcowi (1617).

Na cześć odbudowy dawnego akweduktu Trajana, umożliwiającego dostarczanie wody do dzielnicy Trastevere, papież kazał na zboczu Janikulum zbudować w 1612 roku gigantyczną fontannę (Fontana dell’Acqua  Paola).